Waarom ben je FLOOR coach geworden?

“Ik wilde, en wil nog steeds, graag ‘iets goeds’ doen voor de maatschappij en zocht iets dat in het verlengde van mijn vakgebied ligt. Kijk, ik ben zelf echt een zondagskind. Ik heb het gewoon goed. Er is helaas veel ellende op de wereld dus iedereen moet zijn steentje bijdragen, vind ik.” Daarnaast trok FLOOR jongerencoaching Elsbeth aan vanwege de specifieke doelgroep. Normaal gesproken werkt ze met volwassenen en daarom vond ze de doelgroep ‘jongeren’ interessant en uitdagend. “Werken met jongeren die een probleem hebben, vergroot mijn mensenkennis.” Haar drive om FLOOR coach te worden is dus een combinatie van zingeving, groeien in haar individuele coachvaardigheden en verdere persoonlijke ontwikkeling.

Hoe kijk je naar de werkwijze van FLOOR?

“Het richten op een persoonlijk toekomstplan vind ik heel goed. Het fijne aan FLOOR jongerencoaching is dat het zo’n positieve insteek heeft. Je leert vooruitkijken en naar wat wél kan in plaats van naar wat niet kan. FLOOR heeft ook een heel persoonlijke aanpak, dat vind ik belangrijk en past ook bij mij.” 

Kun je iets vertellen over de coachtrajecten die je als FLOOR coach hebt gedaan?

“Ik heb twee coachtrajecten als FLOOR-coach gedaan, voor twee totaal verschillende jongeren. De eerste was een meisje van destijds vijftien jaar dat op het autismespectrum zit en moeilijk leert. Ze volgde speciaal onderwijs en liep thuis helaas tegen een aantal problemen op. Haar persoonlijke doelen waren meer zelfvertrouwen opbouwen, vrienden maken en afspraken met vrienden durven maken, van haar boze buien afkomen en zelfstandiger worden. De andere was een jonge vrouw ‘Pien’, van destijds negentien jaar. Zij is heel intelligent, heeft een klas overgeslagen en deels tweetalig gymnasium gevolgd. Helaas kreeg Pien op dertienjarige leeftijd een burn-out en bleek last te hebben van chronische vermoeidheid. Hierdoor kon ze het reguliere onderwijs niet meer volgen en heeft zij lang moeten revalideren. Haar persoonlijke doelen waren meer van nut willen zijn, leren om vanuit stilstand in beweging te komen en meer structuur in haar leven bouwen. De trajecten waren zeer verschillend, zowel qua coachee als qua inhoud, soort contact, frequentie, tempo en ook de werkwijze heb ik aangepast aan de coachee.”

Dat vond Elsbeth een fijne afwisseling en uitdaging. Zo gebruikte ze bij haar eerste coachee wel de werkbladen van FLOOR jongerencoaching en stond ze stil bij wat de inhoud van de werkbladen betekent en hebben ze ook veel getekend. Bij Pien bleken de werkbladen veel minder passend, omdat ze al eerder met deze onderwerpen bezig was geweest.

“De sociale factor was bij mijn eerste coachee erg belangrijk. We gingen regelmatig ergens thee of chocolademelk drinken en daar genoot ze enorm van, omdat dat er bij haar thuis niet in zat. Het gaat vaak om een stukje persoonlijke aandacht. We konden ook veel lachen samen! Dit traject viel ook deels in de coronaperiode, waardoor we sommige sessies online moesten doen.” Bij coachee Pien lag het tempo een stuk hoger, was de frequentie van de ontmoetingen lager, was er minder uitleg nodig, hebben ze niet getekend en het was al met al een wat zakelijker traject. “Bij Pien kon ik veel meer bouwen op haar zelfredzaamheid.”

Wat heeft coach zijn jou persoonlijk opgeleverd?

“Zoveel! Ik heb ervaring met jongeren opgedaan, geleerd dat je je dingen niet persoonlijk moet aantrekken. Zoals toen een coachee in een boze bui zei me niet te willen zien. En ik heb natuurlijk mijn professionele ‘rugzak’ gevuld met ervaringen, tools en ‘werkvormen’. Ook het besef dat ik niet meteen ‘hoogdravende’ dingen hoef te doen om iemand verder te helpen. Het zit vaak in de kleine dingen, zoals aandacht geven, stilstaan bij iets, stimulans en een positieve kijk bieden.”

Wat hebben je coachees bereikt?

“Mijn eerste coachee is een stuk zelfverzekerder en zelfstandiger geworden en aan het einde van het traject kwamen haar boze buien nog maar weinig voor. Ze heeft bijvoorbeeld concreet voor elkaar gekregen dat ze nu kleedgeld ontvangt nadat ze samen met mij had voorbereid hoe ze hier om kon vragen. Volgens haar vader heeft de coaching haar heel goed gedaan, hij zei letterlijk tegen me ‘Je hebt wonderen verricht’. Daar kreeg ik wel kippenvel van. Zeker omdat mijn coachee in het begin behoorlijk sceptisch was over het traject en afspraken ook wel eens vlak van tevoren afbelde. Op den duur is ze het steeds leuker gaan vinden en keek ze zelfs naar afspraken uit. Bij de afronding vroeg ze zich af waarom het coachingstraject maar maximaal een jaar duurde en niet langer. Ook Pien heeft veel aan het traject gehad, gaf ze aan, maar ik denk dat ze het zonder mijn hulp ook wel gered had. Maar ik heb haar net naar een hoger level getild en zo misschien het proces wat versneld en/of verbeterd en zo voorkomen dat ze een terugval kreeg. Pien is echt in beweging gekomen tijdens het traject. Zo heeft ze haar studie weer opgepakt, loopt ze stage en heeft ze meer structuur in haar week weten aan te brengen. Door beter te worden in keuzes maken is het haar ook gelukt meer balans te creëren. Pien zei dat ik iemand was die ‘10 cm achter haar liep en haar daardoor constant een zetje gaf zonder te pushen’.”

Wat wil je je voormalige en toekomstige coachees toewensen?

“Dat je altijd meer kan dan je denkt. Uiteindelijk doe je het zelf.” 

NB Pien is een gefingeerde naam